Legendary Rhythm & Blues Cruise #27
|
organisation: Bluescruise
|
© Rootsville 2016 |
report & photo: Johan Van De Broeck |
Legendary Rhyhtm & Blues Cruise: photo page |
Maanden zat ik er al naar uit te kijken, ja zeg maar meer dan een jaar, want je moet als de bliksem zijn om je kajuit te bemachtigen op de prachtigste cruise ter wereld. The Legendary Rhythm & Blues Cruise.
PRE-PARTY Meteen iemand om naar uit te kijken is Tinsley Ellis. We zien hem zelden of nooit nog op het Europese continent en dit concert had ik dan ook aangestipt als niet te missen. DAY 1 We beginnen er aan om 18u en weerom met een knaller van formaat: de Trampled Under Foot Reunion. Zo’n kleine 3 jaar geleden besloten de beide broers Nick en Kris en zusje Het programma aan het pool deck zag er deze dag zo veelbelovend uit dat we niet veel gingen verhuizen. Selwyn Birchwood was de volgende artiest die ik aangestipt had. Nog genoten van zijn concert op Gevarenwinkel en hoogst benieuwd wat het hier zou worden. Nu, als dat concert in Gevarenwinkel al top was, dan was het hier subliem. Dit is zo funky groovy dat stilstaan geen optie is. Heerlijk om te zien hoe deze nog steeds bescheiden kerel zulke grootse dingen vertoont on stage. Mijn oproep aan alle organisatoren: bring him back to Belgium please. Het was ondertussen middernacht en als de klok twaalven slaat dan is het een cruise traditie dat er gejamd wordt en hoe lang dit duren zal, dat weet je nooit vooraf, maar een jam bijwonen is steevast een garantie voor heel weinig uurtjes slaap. En als Tommy Castro de jam mag inleiden, dan weet je dat er heel wat muzikanten staan aan te schuiven om het podium te delen. Deze jams zijn de beste blues parties die je je kan inbeelden. Slapen gaan, neen, geen denken aan. Je wil de dag nadien niet horen welke combinaties je gemist zou hebben. Na de jam kan je op weg naar je kajuit nog een leuk samenzijn met Eden Brent inplannen in Michael’s Piano Club. Zij weet steevast ook de duivels te ontbinden met haar energieke boogie woogie op de vleugelpiano. DAY 2 Tegen vieren was de grote Celebrity Theatre volgelopen voor Ana Popovic. Bijgestaan door haar Amerikaanse band met Lavondo Thomas aan de bass, Adam Ahuja aan de keys en onze goede vriend drummer Stephane Avellaneda. Ana focuseerde zich vooral op haar nieuwste “Trilogy” album, Trilogy is een parel van een drieluik met heerlijke blues, funk en jazz songs, prachtarrangementen voor elk moment van de dag. De “Midday” CD werd trouwens geproduced door Tom Hambridge, de man achter Buddy Guy. Tom Hambridge vertoefde hier ook op het schip want die zou nog optreden met zijn eigen Rattlesnakes. En dat Ana terecht fier mag zijn op haar creatie bewees ook de rush naar de toonbank na het concert. De CD ging bijzonder vlot van de hand.
DAY 3
DAY 4 Ondertussen zag je op het schip enkel maar cruisers passeren in “polka dot” outfit, DAY 5 Na vijf dagen moet je goed bij de pinken blijven want de kansen om concerten te gaan bijwonen die je tot dan al gemist had, worden steeds kleiner. Johnny Rawls is er zo eentje. Hij zette in mei nog de tent op stelten op Duvel Blues. Dus ik kon mij dus weer aan een uit de hand lopend feestje verwachten. De dames Wie wilde, kon vandaag echt zijn inspiratie vrije gang laten gaan. Het thema vanavond: Sea Creatures. En natuurlijk, plots doken er overal octopussen en kwallen in alle formaten op, hier en daar een iets subtieler zeepaardje. Als fiere Belg dacht ik even aan de mossel, maar dit zou uit de hand lopen, dacht ik. DAY 6 Ondertussen was het wat schuiven met het programma want een plaatselijke tropische stortbui, we zitten hier trouwens in het regenseizoen, gooide wat roet in het eten en alzo dienden enkele concerten op het pooldeck verplaatst te worden naar de indoor venues. Een geluk, zo’n immens schip heeft er wel wat. Het waren de heren van Roomful of Blues die de jam mochten inspelen vandaag. Ze zijn al met z’n achten maar dit werd ongetwijfeld dé jam van de cruise waar zowat alle horn spelers die het schip rijk was, aan deelnamen en de gitaristen kreeg je ook nog amper geteld. Dit feestje heeft geduurd to 5 uur in de morgen. En oh ja, ook dan kan je nog even gaan chillen bij een laatste bourbon met Eden Brent in de piano bar. DAY 7 Nu snel naar de andere kant van het schip, en dan ben je al zo’n 300 m onderweg, want hier zou Trampled Under Foot hun laatste concert geven in de Celebrity Theatre. Het werd weerom een weergaloze show om duimen en vingers van af te likken. Rillingen gaan door je heen wanneer Danielle een sublieme versie van “It’s a Man’s world” brengt. Wat heeft deze familie Schnebelen toch talent in huis. Het is bijna beschamend maar ik had de Neal familie nog niet aan het werk gezien op dit schip. Niet te missen dus. Geen tijd om te eten vandaag. We teren op Buddy’s Brew biertjes. Een En zo volgden er nog in lijn concerten van John Hammond, die helemaal solo na de Celebrity Theatre nu ook de Rendez-Vous lounge inpakte met ondermeer een mooi eerbetoon aan Son House op dobro. Schitterend gedaan. Albert Castiglia, Southern Hospitality, Johnny Rawls, we zagen ze allemaal nog een keertje en zo werd het tijd voor de grote finale. Keb’ Mo’ in de Celebrity Theatre en Ana Popovic op het pooldeck. Nu de cruise stilaan aan haar einde komt, is er van slapen gaan geen sprake meer. It ain’t over till it’s over en dus wil je genieten van elke laatste minuut die je hier nog kan doorbrengen in het gezelschap van andere cruisers en artiesten. We zamelen nog wat drankjes bij mekaar en genieten hoe Captain Kate perfect rond 5u in de morgen feilloos haar mastodont de haven van San Juan invaart. Ik heb iets met San Juan. Het zal het tweede deel van de naam van deze leuke Puerto Ricaanse stad wel zijn zeker. What else? Beste bluesfans, put this cruise on your bucketlist. Een must voor elke bluesliefhebber. Met dank aan het organiserend team uit Kansas City. Dit was zo perfect tot in de kleinste details georganiseerd. Cruise artists coming soon to Belgium:
|
Als prelude op de echte cruise wordt er de avond voordien al een pre-party georganiseerd in het Condado hotel in San Juan, waar alle muzikanten samen met een pak cruisers verblijven. Het is hier een weerzien van jewelste voor de “retournees” en een eerste voorproefje van wat komen gaat voor de “virgin” cruisers. Niemand minder dan Art Tipaldi, verantwoordelijke uitgever van het Blues Music Magazine, mocht het eerste concert aankodigen. Super Chikan mag het startschot geven van het eerste van de om en bij de 100 concerten. Wat een perfecte keuze is dit. Bijgestaan door zijn vrouwelijke bandleden duurt het geen 5 minuten of de dansvloer is volgepakt en het bluesfeestje is nu echt begonnen. Miss Lala Craig gaat zo expressief te keer 
op haar keys dat ik mij begon af te vragen hoe dit alles overeind ging blijven zonder stukken en brokken. Een eerste super concert.
Het was zaterdagmiddag toen we onze incheckformaliteiten vervuld hadden en met de nodige bubbels onthaald werden in de grote ontvangsthal op dek 4. Het programma van dag één, hoewel al veel uitgebreider dan een doorsnee festivaldag zoals we hem hier kennen, is nog van die aard dat het je nog de tijd gunt om van alle schoonheid en grootsheid van dit schip te genieten. En 12 decks ontdekken, je loopt al wel eens een verkeerde richting uit. Restaurants, bars, casino, fitness centra, indoor en outdoor pools, een heuse concert arena. Het is een dorp op zich. De grote kraan die het pool deck podium moest hijsen tot deck 10 werd stilaan neergehaald. 
danielle Schnebelen om elk hun eigen weg te gaan met een eigen band. Zo zagen we dit jaar nog Danielle Nicole met haar gelijknamige band in het Depot in Leuven. Maar zij vonden dat het terug hoog tijd was om samen hun glorietijd van weleer nieuw leven in te blazen. En hoe? Ik werd volledig van mijn sokken, die ik eigenlijk niet aan had gezien de hitte, geblazen. Yes, they are back! Wat een stem heeft die Danielle toch en wat een plezier beleeft die familie Schnebelen als ze samen een podium delen. 
Door al dat moois was ik al zo vastgeroest aan het pooldeck dat ik een concert van Buddy Guy ging missen in de grote Celebrity Theatre. Geen drama want elke artiest performt hier telkens 3 of 4 keer. Er waren dus nog opties.
Party. En maar al te graag hoor, want er stond een ongeziene setting op het podium. Alle bluesladies mochten de ietswat gevorderde cruisers verwennen op de manier zoals ze dit het beste kunnen … Danielle Schnebelen (bass) Ana Popovic (gitaar & vocals), Debbie Davies (gitaar), Nancy Wright (sax) Vannessa Collier (sax & vocals), Diunna Greenleaf (vocals), Eden Brent (piano). Heerlijk hoe Vanessa Collier hier het alombekende “Hound Dog” ten berde bracht. Ana gaf een niet mis te verstane boodschap: “You can have my husband but please don’t mess with my man”. De Celebrity Theatre bereikte zijn kookpunt. Diunna Greenleaf wakkerde de vlammen verder aan, vroeg een shuffle in A en met Koko Taylor’s “I’m a little mixed up” ging spreekwoordelijk het dak er af. Het werd helemaal te gek toen Danielle Schnebelen een prachtversie van “Voodoo Woman” zong. Ik ben al wat party geweld gewoon maar van deze party moest ik toch even bekomen. 
dansen hielp met zijn snedig slide gitaarwerk. De altijd olijke Lil’ Ed ging op het elan van de Bluesladies verder. Hell yeah.
Tijd voor wat zydeco nu met Chubby Carrier & The Bayou Swamp Band. De alom vriendelijke Chubby zorgde voor het zoveelste feestje van de dag. Ik ben ondertussen mijn tel al kwijtgeraakt. Dit is al een dag om in te kaderen en dan moest er nog een hoogtepunt komen: Keb’ Mo’. Ooh my God, wat was dit voor een prachtconcert. Die man ketent je aandacht voor de volle 90 minuten aan zich en brengt doorspekt met zijn gedoseerde humor, de ene prachtsong na de andere. Kippevel van begin tot eind. Akoestisch, elektrisch, dobro. Het klonk allemaal zo bijzonder mooi. Please Keb, come soon to Belgium again!
Om 16u moest iedereen weer aan boord want Super Chikan ging zijn feestje van vrijdag nog eens overdoen op het pooldeck. Ikzelf keek vooral uit naar het nakende concert van The Southern Hospitality. Een aardig collectief met ondermeer JP Soars, die Blues Peer nog op stelten zette deze zomer, Damon Fowler en spring in’t veld pianist Victor Wainwright, onze kajuitoverbuur trouwens. Zij vulden alle verwachtingen meer dan in. Wat was ook dit weer een heerlijk concert. Openen deden ze met T-Bone Walker’s “The Hustle is on” en zo was de toon meteen gezet voor het hele concert. Nog mooier werd het toe Michael Ledbetter de band verdvoegde en ze een beklijvende versie van “Same Old Blues” brechten. Ja ongetwijfeld eentje voor mijn persoonlijke top 5. Zo gevarieerd, zoveel verschillende stijlen. 
Maar steeds zo intens gespeeld vol overgave en klasse. Mijn hoed af! En een ongeziene ambiance rond de pool … het was bovendien ook Halloween. En omdat nu eenmaal de Amerikanen hiervan een groot feest maken met verkleedpartijen alom hebben we weer ogen te kort om al die zottigheid te observeren. Ja ik miste zelfs een groot deel van Buddy Guy’s concert. Dit moet ik goed maken. Maar de show op het pooldeck was er ook weer één om duimen en vingers van af te likken. The Legendary Rhythm & Blues Revue featuring Tommy Castro Band, Mark Wenner (Nighthawks), Debbie Davies en Sugaray Rayford. Hoe kan het anders dan vuurwerk worden. Iedereen kreeg zijn deel van de show maar de finale was weggelegd voor Sugarray en wanneer deze kolos het podium betreed in maatpak en een dikke Havana tussen de vingers gaan alle registers open: “Wrapped Up”, “Blind Alley”. Dit werd een weergaloze show. Shake that ass man. Well our ship kicks ass!!!
dat men hier ondergetekende zou gaan vieren die dit jaar de kaap van 50 passeert maar de echte reden is de viering van 50 jaar onafhankelijkheid van het Brits Koninkrijk. Wat “couleur local” snuiven in de straten van Bridgetown en dan op naar de Harbour Light Beach Bar waar de Beach-Party in het sneeuwwitte zand van deze Caraibische parel aangevangen was. Selwyn Birchwood, Lil’Ed en Nick Moss zorgden voor de juiste sfeer en de verschroeiende hitte noodzaakte ons tot het nuttigen van menige “Banks”, het lokale bier dat je trouwens in volle emmers kon kopen. Niets overdreven.
rustiger ademhalen en de aftersun fles bovenhalen tegen de zonnebrand op Harbour Lights.
Aanmeren doen we vandaag in St. George’s op het eiland Grenada. Het kruiden eiland. Als je hier over de markt loopt, wordt je bevangen door de meest exotische en spicy geuren die je je kan inbeelden. Bovendien zijn de mensen hier zo vriendelijk en gastvrij dat het heerlijk vertoeven is op dit meest zuidelijke eilandje van de Zuid-Caraibische archipel. Ook hier slaat de hitte toe en zoeken we snel de lokale brouwsels op: STAG voor de geïnteresseerden.
zijn tuk op deze soulblues en en al die swingende hips zijn een lust voor het oog. Johnny weet als geen ander op zijn publiek in te spelen. Mooi om zien is de soul train waarbij elke zichzelf respecterende cuise lady even de revue passeert in sierlijke danspasjes.
vroeg uit de veren want dit is een prachteiland. Sommigen opteren om te gaan snorkelen of zwemmen in de decors van de Pirates of the Caribbean films. Wij opteerden voor een tochtje door het tropisch regenwoud samen met Chubby Carrier. Ook de lokale pub mag niet ontbreken. De Kibuli, het lokale bier, zorgt voor de nodige verfrissing al wordt er snel overgeschakeld naar de lokale rumspecialiteiten die de bevolking je met veel plezier laten degusteren. Wat is het hier fijn vertoeven.
indrukwekkende 7-koppige Phantom Blues Band met oa John Cleary aan de keys en Tony Braunagel aan de drums. Wie hem zag in Peer deze zomer zal het beamen. Dit is genieten met grote G.
humoristisch verpakte levenswijsheid. Heerlijk is dit weeral. Dit concert kent een ongeziene apotheose wanneer Nelly Travis, Selwyn Birchwood en Michael Ledbetter het podium delen met Diunna en er een liefdesspel losbarstte op BB King’s “Rock Me Baby”. Michael’s zweet barstte zich uit. Maar in alle nederigheid knielend tegenover Diunna wist hij haar toch helemaal te verleiden met de mooiste en sterkste mannenstem aan boord. Een topmoment van deze cruise en een minutenlange staande ovatie het gevolg. Hiervoor doe je het.
biertje speciaal gebrouwen voor Buddy Guy’s Legends. Kenny Neal dus en die treed aan met broer Darnell op de bass, Frederick op de keys, neef Tyree op gitaar en keys. Zussen Charlene en Darlene mochten ook enkele songs meezingen en ja ook dochter Syreeta bewijst dat opvolging verzekerd is. En mama Charlene zag dat het goed was. Werk van de niewe CD Bloodline kwam ruim aan bod. Wanneer ook Chubby Carrier het podium betreedt wordt het pooldeck weer omgetoverd in een danstempel op de tonen van “Don’t mess with my tootoo”. Weer een topconcert. Deze familie zou niet misstaan op één van onze zomerfestivals.
Ana’s ogen spuwden vuur tijdens dit concert. En zij waagde zich eraan de ultieme vraag te stellen aan al deze bluescruisers: “Who did have a one night stand during this cruise?” Hier gingen menige vingertjes de hoogte in. Hopelijk werd dit niet meteen gefilmd voor de buitenwereld. En zo werd meteen de link gelegd naar haar wondermooi nummer “Train” een verhaal over een one night stand zoals Ana hem in haar verbeelding haalde en waarbij op de Trilogy CD prachtig gesoleerd wordt door Joe Bonamassa. What a final Ana, you did it!